Lamb Of God, album „Sacrament” (2006)

„Przejdź ze mną przez piekło” –

Lamb Of God

Módl się o krew
Módl się o oczyszczenie
Módl się o powódź
Módl się o koniec tego koszmaru
To kłamstwo życia może zniknąć tak szybko,
    jak się pojawiło

Szukamy tylko wytchnienia
I witamy ciemności
Mit tak bardzo straconego i zapomnianego sensu

Więc chwyć mnie za rękę
Nie jesteś już sama
Przejdź ze mną przez to piekło

Módl się o ukojenie
Módl się o rozwiązanie
Módl się o zbawiciela
Módl się o ratunek, jakikolwiek cel
O promyk światła w tej pustce egzystencji

A teraz daj świadectwo końca tej ery
Nadzieja umiera w rękach tych, co wierzyli
Szukających prawdy w oczach kłamcy

Więc chwyć mnie za rękę
Nie jesteś już sama
Przejdź ze mną przez to piekło

Więc chwyć mnie za rękę
Nie jesteś już sama
Przejdź ze mną przez to piekło

Nie jesteś już nigdy sama
Przejdź ze mną przez to piekło

„Pragnąłem dać jej znać, jak głębokie są moje uczucia do niej, pisząc tekst, prosiłem moją miłość, by chwyciła mnie za rękę i obiecywałem jej, że nigdy nie będzie sama” – powiedział autor serwisowi The Circle Pit wiele lat później, wyjaśniając źródło swej inspiracji do napisania tej liryki. W zamyśle Marka piosenka ma przedstawiać świat jako miejsce złe i podstępne, które w każdej chwili może zamienić nasze życie w koszmar – to kłamstwo życia może zniknąć tak szybko, jak się pojawiło. W dalszej części utworu dodaje też, że nadzieja umiera w rękach tych, co wierzyli; czyli w rękach osób szukających prawdy w oczach kłamcy. Krótko mówiąc, obdarzanie zaufaniem niewłaściwych osób, obiecujących fałszywe szczęście, z reguły kończy się rozczarowaniem. To dlatego w liryce wielokrotnie pojawia się motyw modlitwy jako sposobu stosowanego od wieków przez ludzi różnych wyznań na zapewnienie sobie przychylności losu.

Mark Morton w czasie Rock im Park (2015). Foto: Stefan Brending (źródło: Wikipedia)

„Była bardzo, bardzo chora” – opowiedział na łamach The Circle Pit Mark Morton – „a rokowania dla niej nie były jeszcze jasne. Później tego samego dnia na moich ramionach zmarła nasza córeczka Madalyn Grace Morton. Szliśmy przez piekło. Życie naśladowało sztukę.” To straszne, absurdalne i niezrozumiałe cierpienie, którego doświadczyli z żoną, odcisnęło na nich, jak można się spodziewać, gigantyczne piętno. „Skutki traumy tej wielkości, jakich jednostka doświadcza, są odczuwane fizycznie, psychicznie, emocjonalnie i duchowo” – ocenił Mark po latach.

„Ludzie cierpią na bardzo różne sposoby, a kiedy kartki, kwiaty i kondolencje przestają spływać, para zostaje sama ze swoim żalem, rozpaczą i pustką, podczas gdy reszta świata ‘wraca do normalności’.” Ja osobiście miałem szczęście – nie doświadczyłem w swoim życiu traumy utraty własnego dziecka, ale przeszły przez nią bardzo bliskie mi osoby i wiem jedno: piekło, przez które trzeba wtedy przejść, jest nie do ogarnięcia ludzkim rozumem.

Kilka lat później Mark Morton skomponował kolejny utwór pt. „Embers”, opowiadający o traumie związanej z tym wydarzeniem. Jak sam skomentował we wspomnianym serwisie, tym razem jednak to „sztuka naśladowała życie”. I w ten sposób to dziwaczne, okrutne koło życia się zamknęło.