Hatebreed, album “The Concrete Confessional” (2016)

Wbrew pozorom nie ma w tym nic dziwnego. Nieraz słyszałem wypowiedzi różnych psychologów i naukowców, którzy tłumaczyli, że wiele osób pozbywa się frustracji dzięki graniu w krwawe gry komputerowe, oglądając thrillery czy horrory lub właśnie słuchając agresywnej, ostrej muzy. Mówiąc krótko – tacy ludzie traktują „klina klinem”, co przynosi nadspodziewanie pozytywny efekt. Tłumienie emocji nie przynosi niczego dobrego – to już świat nauki dawno potwierdził i nikt temu raczej nie zaprzecza. Co więcej, wielu psychologów zaleca, by swe negatywne emocje wykrzyczeć – co prawda, problemów w ten sposób nie rozwiążemy, ale przynajmniej pozbędziemy się negatywnych emocji, a to już coś. Czym więc jest żywiołowa reakcja na heavy metal, jak nie wykrzyczeniem złych emocji?!

Lufa codzienności wg Jamey’a Jasty – kadr z teledysku Hatebreed „Looking Down The Barrel of Today (źródło: YouTube)

„Patrząc w lufę codzienności” –

Hatebreed

Kiedy przystawiłem sobie gnata do głowy
    powiedzieli, że szkoda kul
Dziś świat jest moim cynglem
    a ja jestem tu, by go jebańca pociągnąć

Nadal tu jestem (nadal tu jestem)
Nie mogę się zawahać 
Mam oczy szeroko otwarte, a źrenice rozszerzone
Nadal tu jestem (tak, właśnie tutaj)
Gotowy, by eksplodować
Widzę ten tłum, padlinożercy czyhają

Bez snu
Bez wytchnienia
Skoro właśnie tego trzeba, by być najlepszym
Bez snu
Bez wytchnienia
Muszę pędzić, nie mogę odpuścić

Kiedyś miałem nóż na gardle
    powiedzieli, że skończę w szlamie
Znam tych, którzy we mnie zwątpili – 
    to ci, którzy naprawdę ranią

Nadal tu jestem (nadal tu jestem)
Nie mogę się zawahać
Mam oczy szeroko otwarte, a źrenice rozszerzone
Nadal tu jestem (tak, właśnie tutaj)
Gotowy, by eksplodować
Widzę ten tłum, padlinożercy czyhają

Bez snu
Bez wytchnienia
Skoro właśnie tego trzeba, by być najlepszym
Bez snu
Bez wytchnienia
Muszę pędzić, nie mogę odpuścić 

Przyszedłem z rynsztoka
Otarłem się o śmierć
Nie patrzyłem w lufę codzienności
Zaczynałem od zera
Nic mnie nie zatrzyma
Nigdy więcej nie postawię się w takiej sytuacji

Teraz patrzę w lufę codzienności

Kiedy przystawiłem sobie gnata do głowy
    powiedzieli, że szkoda kul
Dziś świat jest moim cynglem
Już ja go jebańca pociągnę
Kiedy przystawiłem sobie gnata do głowy
    powiedzieli, że szkoda kul
Dziś świat jest moim cynglem
    a ja jestem tu, by go jebańca pociągnąć

Bez snu
Bez wytchnienia
Skoro właśnie tego trzeba, by być najlepszym
Bez snu
Bez wytchnienia
Muszę pędzić, nie mogę odpuścić

Wokalista grupy Hatebreed, Jamey Jasta, przeszedł podobno długą drogę od kogoś, kogo nie stać na podróż do pracy autobusem, po gwiazdę występującą na stadionach wspólnie z Metallicą czy Slipknotem. A wszystko to zawdzięcza – jak twierdzi – swojej ciężkiej pracy. Czytając tekst utworu „Looking Down the Barrel of Today” nie można się więc oprzeć wrażeniu, że wokalista Hatebreed zawarł w tym utworze swoje własne doświadczenia. Jego zdaniem więc, by zbudować swoją pozycję, trzeba pracować bez snu, bez wytchnienia, skoro właśnie tego trzeba, by być najlepszym.

Tak właśnie śpiewa, a właściwie wykrzykuje do mikrofonu, przedstawiając swoją własną receptę na wydobycie się z otchłani biedy, w której tkwił. Jamey bez dwóch zdań ma pojęcie, co to znaczy być na dnie, skoro rozpoczyna utwór od słów: kiedy przystawiłem sobie gnata do głowy, powiedzieli, że szkoda kul. A o tym, jak dalece można zmienić swoje życie, jeśli tylko ma się dość determinacji, świadczy już kolejny wers: dziś świat jest moim cynglem, a ja jestem tu, by go, jebańca, pociągnąć. Dodatkowo stopniowo podnoszący się głos Jameya wznosi napięcie na coraz wyższy poziom, a wspomniany chwytliwy riff raczej nie pozostanie przez nikogo niezauważony; to wszystko służy lepszemu zrozumieniu przesłania utworu.

Pomyśli ktoś, że może ta piosenka jest o robieniu kariery. Świadczyć o tym mogą niektóre fragmenty liryki, np. bez snu, bez wytchnienia, muszę pędzić, nie mogę odpuścić. Nic bardziej mylnego! Możemy ten utwór interpretować co najmniej na dwa sposoby. Po pierwsze, możliwe, że muzycy chcieli nam powiedzieć, że do takiego pędu zmusza nas życie czy oczekiwania naszego otoczenia. By być na topie, musimy ciągle pędzić, gnać, ciągle się udoskonalać, ciągle pracować. Zmusza nas do tego owa wymierzona w nas lufa codzienności, czyli to wszystko, co w każdej chwili może nas zepchnąć z głównego toru na margines, a wtedy już padlinożercy czyhają… 

Choć taka interpretacja jest prawdopodobna, osobiście jednak wolę nieco inne wytłumaczenie esencji tekstu. Zgodnie z takim jego rozumieniem wspomniany wyżej fragment mówi o tym, że jeśli naprawdę chcesz osiągnąć swój cel, jeśli jesteś naprawdę zdeterminowany, by w swoim życiu wygrać, musisz czasem naprawdę wiele poświęcić, by spełnić swe marzenia. Przy takim rozumieniu liryki fragment, w którym Jamey wrzeszczy, że widzi ten tłum, padlinożercy czyhają, oznaczałby, iż są ludzie, którzy tylko czekają, byś się potknął, a natychmiast rzucą się na ciebie z zamiarem pozbawienia cię wszystkiego, co masz lub co osiągnąłeś. Dlatego nie możesz ustawać w swojej determinacji, zdają się podpowiadać muzycy Hatebreed, w swoich wysiłkach, by osiągnąć swój cel, by zadbać o swoje szczęście. Co więcej, wokalista podkreśla, że zna tych, którzy w niego zwątpili – to ci, którzy naprawdę ranią. Niezależnie od tego, która z tych interpretacji jest właściwa, widać chyba dość wyraźnie, że raczej nie o robienie kariery tutaj chodzi, choć ten tekst bez wątpienia w pewnym sensie do tego nawiązuje; chodzi przede wszystkim o osiąganie swoich celów, niezależnie od przyczyn, dla których do tych celów dążymy. A że czasem wiąże się to z pięciem się po kolejnych szczeblach kariery, to raczej jest to efekt uboczny realizacji tychże celów, a nie cel sam w sobie.

W dalszej części tekstu wokalista wraca do myśli, którą przedstawił w pierwszej części tekstu: przyszedłem z rynsztoka, otarłem się o śmierć, i idiomatycznie dodaje: nie patrzyłem lufę codzienności. Jak już wspomniałem, tytułowa lufa codzienności oznacza najpewniej zakusy wszystkich sił, które bohatera utworu chcą odwieść od osiągnięcia swoich celów. Wokalista grupy podsuwa nam kolejną istotną myśl: nigdy więcej nie postawię się w takiej sytuacji, czyli nigdy więcej nie pozwolę na to, by stoczyć się na dno. Może właśnie dlatego w roku 2013 Jamey postanowił definitywnie skończyć z papierosami, alkoholem i narkotykami – te używki stosunkowo łatwo mogą zwieść każdego z nas i sprawić, że lufa codzienności wystrzeli nam wprost między oczy. Dziś jednak muzyk z dumą podkreśla, że teraz patrzy w lufę codzienności i nie obawia się o nic – zawalczył o siebie skutecznie i osiągnął bardzo wiele.

Metal pomógł w najgorszych chwilach – kadr z teledysku Hatebreed „Looking Down The Barrel of Today” (źródło: YouTube)

Podpisuję się pod kapitalnym tekstem grupy Hatebreed obiema rękami. Nie tylko dlatego, że mówi o heavy metalu jako o muzyce, która bardzo pomogła muzykom zespołu w trudnych momentach ich życia. Podpisuję się przede wszystkim dlatego, że – zgodnie z drugą z wymienionych przeze mnie interpretacji – moim zdaniem szczera determinacja w walce o swoje szczęście potrafi zdziałać prawdziwe cuda. Takie myślenie jest mi osobiście po prostu bardzo bliskie. Ja również nie byłbym dziś w tym miejscu, w którym jestem, gdyby nie determinacja i uparte dążenie do przezwyciężania trudności, na które napotkałem w moim własnym życiu. To dlatego postawa Jamey’a Jasty jest mi tak bliska i dlatego tak jak on na przykładzie mojej osobistej historii mogę śmiało mówić, że jeśli naprawdę chcesz, możesz przezwyciężyć wiele problemów z pozoru nie do rozwiązania, ale wymaga to naprawdę sporo potu i wyrzeczeń.