W 1986 roku ukazał się album „Reign In Blood” zespołu Slayer, który do dziś pozostaje jednym z najlepszych w historii thrash metalu. Trwająca tylko 29 minut i składająca się z dziesięciu kompozycji płyta zwala z nóg swoją ekspresją, dynamiką, ale też co chwilę zaskakuje niekończącymi się przyspieszeniami i przemykającymi niczym pociąg-widmo ultrakrótkimi solówkami. Na dodatek ostatni utwór, kultowy „Raining Blood”, w punkcie kulminacyjnym przekształca się (jakże trafnie!) w odgłos burzy, która… nigdy się nie kończy – ostatni rowek winylowej płyty został bowiem zakrzywiony do środka.

To właśnie ta płyta wraz z wydanym w tym samym roku słynnym „Master of Puppets” Metalliki dokonała w historii thrash metalu przełomu. Do wydania tych albumów podgatunek był często bojkotowany, ignorowany, ba! – nawet odsądzany od czci i wiary, także przez twórców nieco łagodniejszych odmian ciężkiego rocka. Krytykowano astronomiczne tempo grania, wyśmiewano mroczną atmosferę i subkulturę towarzyszącą muzyce. Nade wszystko w ogniu krytyki znalazły się jednak teksty, często dotykające tematyką o ciemne moce, szydzące z religii chrześcijańskiej, a czasem także zahaczające o satanizm.

Album „Reign In Blood” otwiera jednak utwór, który stał się kontrowersyjny z zupełnie innego powodu. Napisany przez Jeffa Hannemana „Angel of Death” to efekt lektury książki o Josefie Mengele, słynnym nazistowskim „lekarzu” z Oświęcimia, przeprowadzającym okrutne eksperymenty na więźniach. Oczywiście „hejt” dominujący w ocenach działalności zespołu wziął górę i tym razem, a podjęcie tematyki kata z Auschwitz spowodowało kolejną falę ataków na zespół, tym razem rzekomo sympatyzujący z ideologią nazistowską. Tłumaczenia, że tekst jest opisem okrucieństw dokonywanych przez Mengele, nie znalazły zrozumienia. W wywiadzie opublikowanym przez serwis Loudwire w 2016 roku Tom Araya powiedział, że firma Columbia Records odmówiła nawet z powodu „Angel of Death” dystrybucji płyty, przez co ostatecznie zadania tego podjęła się firma Geffen Records. Obrońcy grupy przypominali wprawdzie, że dwaj muzycy zespołu (Tom Araya i Dave Lombardo) to Latynosi, a producentem tej płyty był Rick Rubin, Żyd, wyjaśnienia te jednak w niczym krytykom nie przeszkadzały.

Zobaczmy zatem, co niesie z sobą „Angel of Death”…

„Angel of Death” – Slayer

Auschwitz, the meaning of pain
The way that I want you to die
Slow death, immense decay
Showers that cleanse you of your life

Forced in
Like cattle you run
Stripped of
Your life’s worth
Human mice, for the Angel of Death
Four hundred thousand more to die

Angel of Death
Monarch to the kingdom of the dead

Sadistic, surgeon of demise
Sadist of the noblest blood
Destroying, without mercy
To benefit the Aryan race

Surgery, with no anesthesia
Feel the knife pierce you intensely
Inferior, no use to mankind
Strapped down screaming out to die

Angel of Death
Monarch to the kingdom of the dead
Infamous butcher,
Angel of Death

Pumped with fluid, inside your brain
Pressure in your skull begins pushing through your eyes
Burning flesh, drips away
Test of heat burns your skin, your mind starts to boil
Frigid cold, cracks your limbs
How long can you last in this frozen water burial?
Sewn together, joining heads
Just a matter of time ’til you rip yourselves apart
Millions laid out
In their crowded tombs
Sickening ways to achieve
The holocaust

Seas of blood, bury life
Smell your death as it burns deep inside of you
Abacinate, eyes that bleed
Praying for the end of your wide awake nightmare
Wings of pain, reach out for you
His face of death staring down, your blood running cold

Injecting cells, dying eyes
Feeding on the screams of the mutants he’s creating
Pathetic harmless victims
Left to die
Rancid Angel of Death
Flying free

Angel of Death
Monarch to the kingdom of the dead
Infamous butcher,
Angel of Death

Moim zdaniem nawet pobieżne przejrzenie tekstu nie może pozostawić najmniejszych wątpliwości co do rzeczywistych intencji Hannemana. No bo jak interpretować słowa: sadystyczny chirurg unicestwienia, sadysta najczystszej krwi czy nikczemny rzeźnik? Drastyczne, naturalistyczne opisy okrutnych eksperymentów wykonywanych przez Mengele na więźniach nie można w tej sytuacji rozumieć inaczej, niż tylko jako charakterystyczne dla bezkompromisowej stylistyki gatunku (chodzi mi tutaj o to, że teksty muzyków metalowych uchodzą często za drastyczne, obsceniczne, epatujące okrucieństwem itd.). Dodajmy też, że zdziczałego Anioła Śmierci nie dosięga kara – odlatuje wolno, co jest zgodne z prawdą – jak pewnie wiecie, Josef Mengele w roku 1949 zdołał zbiec do Argentyny dzięki pomocy rzymskokatolickiego biskupa Hudala (zwerbowanego przez hitlerowski wywiad w 1943 r.). Wiadomo też, że bywał później w Niemczech, a w Argentynie niespecjalnie mocno się ukrywał. Widać, że tzw. społeczności międzynarodowej niespecjalnie zależało na tym, by go schwytać – może dlatego, iż… doceniono jego wkład w rozwój medycyny…?