Pionierami satanizmu w heavy metalu byli między innymi Duńczycy ze słynnego Mercyful Fate. Na ich czele stał w początkowym okresie (i potem po 1993 r.) diaboliczny King Diamond, wokalista obdarzony niewiarygodnie wysokim głosem sięgającym falsetu (kto nie słyszał jego śpiewu, niech koniecznie posłucha choćby dla celów poznawczych, a szybko zrozumie, dlaczego pisał on muzykę m.in. do horrorów).

Oprócz jednoznacznych w wymowie liryk, takich jak np. „The Oath”, w której wokalista składa diabłu po prostu przysięgę wierności, czy „Come To The Sabbath”, zapraszający na sabat mający na celu wywołanie „słodkiego szatana”, na tej samej płycie znalazł się jednak utwór, który muzycznie jest moim zdaniem największym dokonaniem grupy, a treściowo niesie z sobą zupełnie inne przesłanie – „A Dangerous Meeting”. Przyjrzyjmy się więc bliżej właśnie temu tekstowi.

“A Dangerous Meeting” –

Mercyful Fate

Tonight the circle is meeting again
Who will be the first to fall in trance
In here nobody is sensing the rain
Tonight a spirit we will glance

So as they’re approaching ghostly hour
Seven people here are joining hands
They think they know the spirit to appear
Contact, the table starts to dance

Time is standing still
It’s a dangerous meeting
They’re gonna get themselves killed

Tonight, the circle is broken forever
Seven people dead within a trance
In here nobody is sensing the rain
Tonight seven souls are reaching hell

Time was standing still
The meeting is over
Their journey is on

Oh, they should have known
Not to play with the powers of hell

Some people have lost their way
Some people have lost their mind

King Diamond – wokalista Mercyful Fate – ze swoim charakterystycznym mikrofonem z kości. Gdy śpiewa do mikrofonu uniesionego do góry, to staje się on odwróconym krzyżem = typowym symbolem satanistycznym (źródło: interia)

Niektórzy ludzie się pogubili, niektórzy ludzie postradali zmysły – śpiewa King Diamond w finale utworu. Niektórzy – jak już się wcześniej z liryki dowiedzieliśmy – po prostu zginęli. I choć aż tak dramatycznego przebiegu rzeczywiste seanse spirytystyczne raczej nie miewają, to na pewno wszyscy wierzący w jakąś form życia pozagrobowego chyba powinni być wdzięczni wokaliście grupy za napisanie tego tekstu – na początku lat 80-tych rosło zainteresowanie okultystycznymi praktykami, w tym wywoływaniem duchów przez młodych ludzi. Wywołanie naprawdę złego ducha przez przypadek jest bowiem ponoć jak najbardziej możliwe, przed czym przestrzegają choćby egzorcyści. Ten tekst ostrzegał więc osoby poszukujące mocnych wrażeń paranormalnych przed podobnym zachowaniem, pełnił zatem chyba pozytywną rolę (o ile wierzyć, że duchy naprawdę istnieją).

Wracając do samego Kinga Diamonda i jego zainteresowania złem, zadajmy sobie jeszcze pytanie, jak się ma ten tekst do wspomnianych na wstępie liryk gloryfikujących Szatana? Czy wokalista jest satanistą? Tego nie wiemy z całą pewnością. Wiemy, że King Diamond na tyle fascynował się satanizmem, że w roku 1988 spotkał się nawet z Antonem Szandorem LaVey, założycielem Kościoła Szatana, i podobno to spotkanie miało dla muzyka duże znaczenie. Co więcej, dziennikarz muzyczny Michael Moynihan (m.in. współautor książki „Władcy Chaosu”) nazwał go „jednym z niewielu wykonawców satanistycznego metalu lat 80-tych, który był kimś więcej niż tylko pozerem używającym diabelskiego wizerunku do szokowania”.

W wywiadzie dla portalu heavymetal.dk muzyk wyraził zdumienie, że religie doprowadziły do śmierci tak wielu ludzi i tak wielu wojen pomimo tego, że na dobrą sprawę nikt nie ma pewności, że jakiekolwiek bóstwo w ogóle istnieje. Co prawda, demoniczny wokalista podkreślał też, że satanizm jest raczej systemem filozoficznym promującym życie według własnych przekonań, a nie żadnym czczeniem diabła, tym niemniej sądzę raczej, że w świetle przytoczonych faktów i opinii muzyk jest chyba jednym z tych, którzy z ciemnymi mocami flirtowali w pewnym momencie swego życia raczej serio, z przekonania, niż dla zwykłej mody czy draki. Nawet jeśli mówił też, że szanuje inne wierzenia i religie. Z czasem chyba zmienił swoje nastawienie, ale do pewnego momentu chyba ulegał dyskretnemu urokowi Złego.