Paradoksem jest, że w wielu religiach z jednej strony przedstawia się Boga jako istotę nieskończenie dobrą, a z drugiej strony ten sam Bóg pcha swych wiernych do wywoływania wojen w imię krzewienia wiary. Charakterystyczne jest to, że sprzeczność ta na ogół jest bagatelizowana przez wyznawców tych religii. Słyszymy wtedy tłumaczenia: „to nie tak”, „wiesz, błędy się wszystkim zdarzają”, „wszędzie są różni ludzie” itp. I, oczywiście, ich wyznawcy mają bardzo dużo racji – wypaczenia zdarzają się wszystkim popularnym systemom filozoficzno-religijnym, wszystko przecież zależy od interpretacji tychże. I tak wielu muzułmanów będzie się zarzekać, że „zabić niewiernego” to tylko przenośnia, którą należy rozumieć jako „zabić niewiernego w sobie”, a chrześcijanie najczęściej sami chętnie skrytykują wyprawy krzyżowe i określą je jako historyczny błąd Kościoła albo… no właśnie, zaczną ich bronić, jako dokonywanych w obronie Europy przed zalewem ze strony islamu.
Rotting Christ, album „The Heretics” (2019)
Trzeba jednak pamiętać, że nawet najbardziej szczytne ideały nie są oceniane przez pryzmat tych ideałów, lecz tego, w jaki sposób zapisały się w historii ludzkości. Tak właśnie oceniany jest dziś np. marksizm, stworzony – jakby nie było – w imię obrony uciskanych mas; dziś jednak kojarzy się głównie ze zbrodniami wywołanymi przez rewolucję, stalinizm, Czerwonych Khmerów Pol Pota czy absurdalny ucisk reżimu Korei Północnej, a nie przez (teoretycznie) wzniosłe ideały.
Tu postawmy kropkę i popatrzmy, jak na chrześcijaństwo popatrzyli muzycy greckiego Rotting Christ, a za chwilę wrócimy do tej myśli.
„In The Name Of God” – Rotting Christ
“Since man cannot live without miracles,
He will provide himself with the
Miracles of his own making. He
Will believe in any kind of deity
Even though he may otherwise
Be a heretic, an atheist, and a rebel.”
Flames
In the age of hell
In the age of fire
War
In the name of God
In the holy empire
Burn the witch in pyre
Death
In the name of God
In the name of fire
Love
For the grace of God
For the saints for liars
Fire
In the name of Lord
To impure desire
Lord
You the greatest one
Blow up the pyre
„O Lord our God, help us to tear
Their bodies to bloody shreds
With our shell.
Help us to drown the
Thunder of the guns with
The shrieks of their wounded.”
In the name of God
In the name of fire
For an endless life
In the holy empire
In the name of hell
Your soul inquires
The warmth on my face
Is the hot of fire
Death
In the name of God
In the name of fire
„The world itself is the will to power
And nothing else!
And you yourself are the
Will to power – and
Nothing else!”
„W imię Boga” – Rotting Christ
„I ponieważ [człowiek] nie może żyć bez cudu,
więc stworzy sobie nowe cuda,
już własne,
i kłaniać się będzie cudom
znachorskim, babim czarom, jakkolwiek by sto razy był
buntownikiem, heretykiem i bezbożnikiem.”[1]
Płomienie
W wieku piekła
W wieku ognia
Wojna
W imię Boga
W imię świętego imperium
Spal wiedźmę na stosie
Śmierć
W imię Boga
W imię ognia
Miłość
Za łaskę Bożą
Za świętych, za kłamców
Ogień
W imię Pana
Za nieczyste pragnienia
Panie
Jesteś największy
Rozwal stos
„O panie, Boże nasz, pomóż nam rozerwać
Ich ciała na krwawe strzępy
Naszą bronią.
Pomóż nam zagłuszyć
Grzmot dział
Wrzaskami ich rannych.”[2]
W imię Boga
W imię ognia
Za życie wieczne
W świętym imperium
W imię piekieł
Twoja dusza pyta
Czy ciepło na mojej twarzy
To żar płomieni
Śmierć
W imię Boga
W imię ognia
„Świat sam w sobie jest wolą, wolą mocy –
I niczym więcej!
I wy, wy jesteście
Wolą mocy –
I niczym więcej!”[3]
[1] Z: Bracia Karamazow, Fiodor Dostojewski, cz. II, księga piąta, rozdział V „Wielki inkwizytor”, 1880, tłum. Aleksander Wat
[2] Z: Modlitwa wojenna (The War Prayer), Mark Twain, tłum. własne, 1905
[3] Z: Wola mocy (Will To Power), Friedriech Nietzsche, § 1067, tłum. własne
Fiodor Dostojewski, portret autorstwa Wasilija Pierowa, 1872 (źródło: Wikipedia)
Niewątpliwym atutem tekstu są trzy cytaty, zaczerpnięte z dzieł wielkich twórców – Fiodora Dostojewskiego, Marka Twaina i Fryderyka Nietzschego, które są recytowane na wstępie, w środku i na końcu utworu. Już cytat z Dostojewskiego, otwierający „W imię Boga” zespołu Rotting Christ, do spółki z tytułem kawałka od razu naprowadza nas na to, co sądzą na temat religii muzycy grupy. Człowiek nie może żyć bez cudów – sam będzie je sobie tworzył – przemawia ustami Dostojewskiego Rotting Christ. Co jednak się dzieje, gdy tej wiary nam zabraknie? Jesteśmy wtedy uznawani, jak twierdzi rosyjski mistrz słowa, za heretyka, ateistę czy buntownika. Chyba nie bez przyczyny jako jeden z dowodów nie-wprost na istnienie Boga podawany jest argument, że wynika ono „z przekonania wszystkich ludów”. Faktycznie, na każdej szerokości geograficznej ludzie od wieków wierzyli w jakieś „cuda”, a ci, którzy wierzyć nie chcieli, byli na różne sposoby szykanowani.
Przechodząc do treści samego utworu, od muzyków greckiego zespołu dowiadujemy się, co te wierzenia nam przynoszą: płomienie, wojnę, śmierć. W imię czego? W imię Boga, w imię świętego imperium. A w razie nieposłuszeństwa dostaniemy ogień w imię Pana. Na przykład za nieczyste pragnienia, ale (w domyśle) możemy otrzymać od Boga „bana” za wiele innych przewin. W zamian możemy liczyć na… spalenie na stosie. Na którym spłoniemy w imię Boga. No chyba, że Bóg usłyszy wołania i jednak rozwali stos.
Środkowy cytat, zaczerpnięty ze stosunkowo mało znanego utworu Marka Twaina Modlitwa wojenna, jest szczególnie absurdalny. Ustami żołnierza udającego się na wojnę autor prosi Boga o wsparcie w zabijaniu wrogów, w rozrywaniu ich ciał na krwawe strzępy. Charakterystyczne, że ta tragiczna, sarkastyczna modlitwa wznoszona jest z reguły przez obie zwalczające się wzajemnie strony. Jeszcze bardziej absurdalnie brzmi jej druga część: pomóż nam zagłuszyć grzmot dział wrzaskami ich rannych. Czyli: pomóż nam zabić lub ranić jak największą liczbę naszych wrogów, przecież walczymy w Twoim imieniu. A może jednak nie w imię Boga, lecz może w imię piekieł? Twoja dusza pyta i chyba trudno się dziwić takiemu pytaniu – czyż wojna nie jest największym złem? Trudno tym bardziej, że często największą nagrodą za śmierć na polu chwały w imię Boga jest obietnica życia wiecznego w świętym imperium. Rzec by się chciało: to jakiś koszmar, ale przecież to koszmar doskonale nam wszystkim znany z kart historii, a w wielu zakątkach świata – choćby w sąsiadującej z nami Ukrainie – nadal z codzienności.
Mark Twain – fotografia z 1869 roku (zdjęcie: Abdullah Frères – Library of Congress; źródło: Wikipedia)
Utwór kończy się cytatem z Fryderyka Nietzschego, również z nieco mniej znanego pisma tego filozofa pt. Wola mocy. I choć cytaty dosłownie przetłumaczone są dość niezrozumiałe, wystarczy tylko pomyśleć, że wola mocy w tym kontekście oznacza wolę boskiej władzy i wszystko natychmiast stanie się jasne: jesteśmy tylko ziarnkami piasku, smaganymi wichurami rozpętywanymi przez potężne siły, którym jesteśmy się w stanie przeciwstawić tylko wtedy, gdy odrzucimy owe cuda, które sami sobie tworzymy.
Dziwaczny teledysk do utworu przedstawia chyba właśnie takie cuda, które sami sobie tworzymy, choć tym razem są to cuda zupełnie innego rodzaju – nie przedstawiają one Boga czy Świętych, ale raczej demony. No cóż, skoro tworzymy sobie w naszych umysłach różne rzeczy, możemy tworzyć także i takie.
Fryderyk Nietzsche (1875 r.) (źródło: Wikipedia)
Na zakończenie dodajmy jeszcze tylko, że chyba rację ma recenzent z serwisu Ech(10)es and dust, który zauważył, że wszystko razem – muzyka, tekst i teledysk – składają się na jedną całość, której wydźwięk bez dwóch zdań kapitalnie komponuje się z tytułem płyty zawierającej „In The Name Of God” – „The Heretics”.
Kadr z teledysku do utworu (źródło: YouTube)
0 komentarzy